Nieuwsbrief
Hulpverleningsprogramma in Uttarakhand
Het geluid van water
Als je aan het water woont, wordt het geluid van water een deel van je leven. Een visser die aan de kust woont zal de getijden van de oceaan ervaren als zijn eigen adem. Iemand die aan de oevers van de Ganges woont, ervaart de eindeloze stroom als zijn eigen hartslag. Dit geluid is een continue en vaste aanwezigheid in hun bestaan. Maar soms, als bij een plotse hartaanval die toeslaat zonder waarschuwing, verandert het rustgevende geluid van water, in geschreeuw van woede en pijn, in chaos en geweld.
De kuststreken van Tamil Nadu en de valleien van Uttharakhand in het Himalaya gebergte lijken twee aparte werelden te zijn. Op het eerste zicht is het moeilijk om overeenkomsten te vinden tussen deze twee gebieden die elk aan één kant van het Indiase subcontinent liggen. Behalve als het om water gaat, een continue stroom van water. En bij twee zeer tragische gebeurtenissen ging het in beide regio’s om veel te veel water.
De laatste keer dat ik het bezoek van Japanse vrijwilligers hielp coördineren, was toen zij in Nagapattinam (Tamil Nadu) kwamen helpen bij de hulpverlenening na de Tsunami. Nu ik enkele dagen hier in Uttharakhand heb doorgebracht, is het moeilijk om niet de gelijkenissen te zien met de verwoesting die we daar toen zagen. Er zijn zovele onnatuurlijk uitziende dingen, dingen die niet zijn waar ze horen te zijn: een auto op zijn kop, ver van welke weg dan ook. Een bed zonder slaapkamer. Muren van een huis, ver van enige fundering.
Maar nog destructiever dan dat is de schade die je niet kunt zien, omdat deze overstromingen zo totaal en gewelddadig waren, dat ze hele gebieden weggeveegd hebben. Daar is letterlijk niets over gebleven.
Voorbij hetgeen je met je eigen ogen kunt aanschouwen, moet je soms wat langer op een plaats verblijven om te beseffen hoe de schade op een dieper niveau heeft toegeslagen. Je moet met de overlevenden praten om te weten te komen dat sommige huizen misschien nog rechtop staan, maar met één of meerdere familieleden minder. Of om te horen hoe een hoteleigenaar het geluk had om niet zijn eigendom te verliezen, maar dat er nu geen toeristen meer komen omdat de wegen hooguit voetpaden en geen snelwegen meer zijn.
Na het korte maar verschrikkelijke geluid van de plotse vernietiging die beide gemeenschappen in de chaos stortte, keert het water terug naar z’n oorspronkelijke, rustige stroming. Het maakt opnieuw deel uit van de normale, dagelijkse gang van zaken zoals deze mensen die altijd gekend hebben. En dit is het moment waarop deze mensen kiezen om verder te leven, om hun leven terug op te bouwen, om te glimlachen. Na een tijdje in deze Himalaya dorpen verbleven te hebben, zoals we toen ook deden in de kuststreken van Tamil Nadu, is het zo verbazingwekkend om te zien hoe snel zij omgeschakeld zijn.
Slechts enkele maanden na zo’n verwoesting, ontmoeten we enkel warmte en schoonheid, hartelijkheid en een glimlach. Het is zo gemakkelijk om jaloers te zijn op hun veerkracht, hun moed en de eenvoud waarmee ze dag na dag hun leven tegemoet treden. Zonder de verwoeste wegen en alle brokstukken rondom hen zou het moeilijk voor te stellen zijn dat deze mensen zo kort geleden zo’n grote ramp meemaakten.
Gautam
